Bunga: “Ik denk dat de show op zichzelf eigenlijk een uitdaging was. Dit was de eerste keer dat ik iets op zo’n schaal had gedaan. Ik heb wel eens eerder photoshoots georganiseerd, maar dat komt niet eens in de buurt van de grootte van wat Walking Nine Lives uiteindelijk is geworden.
Als ik iets specifieks moet uitkiezen was het denk ik het delegeren wat ik het uitdagendste vond. Ik ben gewend om te werken met mensen die ik al supergoed ken, maar voor sommige onderdelen heb ik het uit handen moeten geven aan mensen die ik niet goed ken. En dat is best wel eng en ook verrassend moeilijk. Je kent de communicatiestijl nog niet, je weet nog niet wat precies werkt en er was in het begin ook best was miscommunicatie wat er nou precies van elkaar verwacht moest worden.
Het mooiste is dan denk ik ook om te zien wat je allemaal samen kan maken als het wel lukt. Heel veel dingen had ik zelf niet kunnen doen en ik ben supertrots en blij hoe mensen uit mijn team het hebben aangevuld.”
“Er kwamen wat gemixte gevoelens bij kijken na de show toen ik op het podium stond om mijn laatste speech te houden. Sowieso deze hyper vorm van enthousiasme dat ik eindelijk kan delen wat ik al die tijd heb gedaan. Dat het nu “echt” is. Al die tijd was het een soort droom, een theorie, dat je wilt uitwerken. En dan staat het echt. Dan kan iedereen het ineens zien. Het was heel gaaf om rond te kijken en allemaal bekende gezichten in het publiek te zien. Mensen die ik al heel lang kende of juist pas sinds dit project.
Maar er was ook een soort angstig gevoel dat zei: “En wat nu?” Acht maanden heb ik aan dit project besteed en ineens is het dan voorbij. Als je voor een langere tijd zo intensief met iets bezig bent voelt het een beetje als een deel van je, en het is raar om dat ineens te moeten loslaten.
Daarna was er ook toch even een moment dat ik gewoon echt even moest bijkomen. Alsof je een heel zware maaltijd op hebt en even moet gaan liggen. Dat ik even door verhalen en foto’s en video’s kan scrollen en zien wat er nou eigenlijk allemaal was gebeurd.”
“Ik denk wat ik zelf vooral heb geleerd is hoe belangrijk het is om hulp te vragen. Vooral eigenlijk realiseren dat iemand helpen in verschillende vormen kan komen. Zelfs als er geen concreet project op je bord ligt, kunnen mensen helpen door een luisterend oor te bieden, een knuffel te geven of te koken. En toen ik deze vormen van steun kon vragen en ontvangen, werd de rest van het werk ook al een stuk lichter.
Dus daarom ook een extra shout-out naar mijn vrienden die wellicht niet direct W9L hebben opgebouwd, maar mij zeker heel veel hebben gesteund. Ik had het niet zonder ze kunnen doen.”
Walking Nine Lives werd mede ondersteund vanuit de regeling Impuls Jongerencultuur. Ook een project opzetten? Lees hier meer!
Foto's door Sara Roos / @sararoos.art
Publicatie: 1714477260
