Iedere maand zet Art-fact in de rubriek Spot aan! een (amateur)kunstenaar of amateurkunstgroep in de spotlight. Deze maand is dat Louise Donker, zangdocent en -coach en onderdeel van muzikaal duo Lieve Louise en de Fanfare.
Mijn naam is Louise Donker. Ik ben bezig met alles rondom zang en theater. Ik geef zangles in mijn eigen zangpraktijk en ik werk bij Facorium Podiumkunsten. Samen met Lieve Lamerichs vorm ik muzikaal duo Lieve Louise en de Fanfare waarmee we eigen muziek maken voor zowel kinderen als volwassenen. Daarnaast schrijf en zing ik nu ook elektronische muziek met GreyFoXSongs. Momenteel coach ik, samen met regisseuse Lizet van Beek, een opera-/muziektheater-voorstelling van de Kleurrijke Mama’s: een bont gezelschap vrouwen van allerlei etnische achtergronden. Dit is een vrijetijdskunstenaars-project dat financieel ondersteund wordt door Art-fact. De liedjes zijn geschreven vanuit de verhalen van de Mama’s zelf en op muziek gezet. De voorstelling heet Choutkara en speelt 8 juli in het Jan van Besouwhuis in Goirle. Ik mag nu deze muziek aanleren aan een projectkoor wat ik zelf heb samengesteld en ik mag het script uitwerken op de vloer met alle spelers. Ook ben ik muzikaal leider van de orkestleden.
Hoe lang ben je al actief in deze discipline?
Eigenlijk ben ik al zo lang ik kan ademhalen bezig met deze discipline: mijn moeder zei dat ik eerder zong dan sprak. Ik heb ook altijd op zangles en zangkoren gezeten en later op musical-les. Dus zingen doe ik al mijn hele leven. Lesgeven en coachen zit eigenlijk ook in mijn aard. Op de camping als 10-jarig meisje ging ik al de hele camping turn-trucjes aanleren en ik heb als jong meisje altijd geholpen met het geven van turnles. Op de rockacademie viel het kwartje en koos ik voor de richting Docent vocals. Later ben ik overgestapt naar de opleiding Docent muziek en daar kwam alles samen.
Waar haal je je inspiratie vandaan?
Mijn inspiratie haal ik uit het leven zelf. In het kader van het project met de Kleurrijke Mama’s halen we de inspiratie vooral uit de mama’s zelf; uit hun verhalen, wat er gebeurt op de vloer en uit het overleg met Lizet van Beek (schrijfster van het script). De liedjes zijn geschreven doordat de Mama’s in een schrijfworkshop teksten hebben gemaakt. Die zijn op muziek gezet en daar is nu een voorstelling omheen gemaakt.
"Wat de Kleurrijke Mama's ongelofelijk goed kunnen, is hun verhaal vertellen en je meenemen in hun leven. Ik wil hun diversiteit laten zien en de schoonheid van kwetsbaarheid en veerkracht."
Welke thema’s zijn belangrijk in het beoefenen van je kunstvorm?
Thema's als kwetsbaarheid en authenticiteit zijn belangrijk als het gaat over het optreden zelf. In de muziek komen thema’s als liefde, eenzaamheid, muziek en dans, eten, saamhorigheid en heimwee naar het land van herkomst veel terug.
Wat wil je met het uitoefenen van je kunstvorm bereiken, wat is je doel?
Ik wil de Mama’s een podium geven en de prachtige muziek in het theater zetten. Diversiteit laten zien en de schoonheid van kwetsbaarheid en veerkracht. De vrouwen zijn allemaal amateurzangeressen op leeftijd met allemaal een andere etnische achtergrond of geloofsovertuiging. Wat zij ongelofelijk goed kunnen, is hun verhaal vertellen en je meenemen in hun leven. Sommigen zijn slecht ter been, een vrouw zit in een rolstoel en kan niet goed meer zien, maar gaat toch schitteren op het toneel. Om al deze vrouwen samen op het toneel te zien, dat vind ik prachtig!
Wie zijn je helden / van wie heb je het meest geleerd?
Toevallig heb ik heel veel geleerd van de regisseuse met wie ik nu samen werk, Lizet van Beek. Zij is een vriendin van mijn ouders en ik ken haar al mijn hele leven. Op de een of andere manier kruisen onze levens altijd als het gaat om muziek/werk. Ze heeft eerder een kindervoorstelling van Lieve Louise KIDS geregisseerd en ik vind haar daarnaast gewoon een heel fijn persoon. Een soort extra moeder, zo voelt het een beetje.
Daarnaast is Damien Rice mijn grote muzikale held. Zijn muziek raakt me tot op het bot. Maar ik heb zoveel verschillende helden en heldinnen…. Ik heb projecten gedaan waarbij ik nummers van Leonard Cohen, Neil Young en Bob Dylan speelde. Van die muziek ben ik ook erg gaan houden. Maar ik houd ook erg van de popzangeres Missy Higgins.
Wat beschouw je als je grootste mislukking?
Nou, niet alles in mijn leven is altijd even makkelijk gegaan. Relaties liepen vaak stuk omdat ik niet altijd bij mijzelf kon blijven en me te veel aanpaste aan de ander. In mijn werk weet ik het niet zo goed. Ik zou niet snel iets mislukt noemen omdat je er ook van kunt leren van als iets tegen zit. Met Lieve Louise en de Fanfare hebben we vele mooie optredens mogen verzorgen maar hebben we ook zeker te maken gehad met meerdere tegenslagen. Dealen met managers die andere wensen hadden en ons klein wilden houden of bang wilden maken, mensen die ons beloofden een videoclip te maken en dat uiteindelijk toch niet deden na maanden wachten en alles voorbereid te hebben. Of nog een voorbeeld: we hadden een prachtige theatershow gemaakt, Ik kan weer dansen, en ons doel was om die te laten registreren op video en daarna te gaan verkopen. We hadden een uitverkochte show maar helaas kreeg de cameraman een burn-out waardoor wij de beelden pas veel later ontvingen en het theaterseizoen al begonnen was en we dus te laat waren. Daarna konden we de drive niet goed meer terugvinden en hebben we deze show gelaten voor wat het was. Dat is wel jammer. Het product zelf is zeker niet mislukt maar misschien wel het business plan er achter.
En je grootste succes?
Ik denk dat ik vooral een persoonlijk succes zou noemen. Ik heb sinds 2,5 jaar samen met mijn vriend een pleegdochter aangenomen. Dat was pittig, ook zeker in coronatijd, maar gaat nu heel goed. Ze is 9 jaar, is heel creatief, houdt van zingen, en het gaat ook goed met haar op school en ze heeft vrienden gemaakt en haar plekje gevonden. Ik kan er nu ook weer bij werken en dat maakt me wel trots en zie ik als een succes.
Waar wil je over 10 jaar mee bezig zijn, of wat zou je willen hebben bereikt?
Ik heb echt geen idee. Ik had wel veel dromen, zoals workshops geven in het buitenland of aan zee, maar die zijn sinds de komst van corona en mijn pleegdochter wel wat naar de achtergrond gegaan. Ik denk dat ik gewoon door wil gaan met mezelf te ontwikkelen en dingen wil doen die me blij maken en die me uitdagen. Bij Factorium mag ik vanaf volgend jaar wat meer gaan programmeren, dat vind ik wel spannend en dat zie ik weer als een nieuwe kans. Maar verder ben ik altijd meer iemand die met de wind meewaait en niet echt een heel duidelijk meerjarenplan maakt. Ik ben zo veelzijdig geïnteresseerd, ik vind het leuk om projecten divers te houden.
